تنها ترین امام زمین، مقتدای شهر
تنها، چه میکنی؟تو کجایی؟کجای شهر؟
.
وقتی کسی برای تو تب هم نمی کند
دیگر نسوز این همه آقا به پای شهر
.
تو گریه میکنی و صدایت نمی رسد
گم می شود صدای تو در خنده های شهر .
تهمت،ریا و غیبت و رزق حرام و قتل
ای وای من چه می کشی از ماجرای شهر
.
دلخوش نکن به "ندبه"ی جمعه، خودت بیا
با این همه گناه نگیرد دعای شهر!
.
اینجا کسی برای تو کاری نمی کند
فهمیده ام که خسته ای از ادعای شهر
.
گاه از نبودنت مثلا گریه می کنند
شرمنده ام! از این همه کذب و ادای شهر
.
هر روز دیده می شوی اما کسی تو را
نشناخت ای غریبه ترین آشِنای شهر
.
آقا دلم گرفته شبیه هوای شهر....
#اللهم_عجل_لوليك_الفرج**

طبيبم داده پيغامم بيا دارويت آماده است 
من از شرمي كه دارم از رخ عطار مي ترسم 
من از اشكي كه مي ريزد ز چشم يار مي ترسم 
 از آن روزي كه اربابم شود بيمار مي ترسم 
رها كن صحبت يعقوب و دوري زن و فرزند
من از گرداندن يوسف سر بازار مي ترسم 
هزاران بار خود را نوكر اين خاندان خواندم 
از آن روزي كه اين منصب شود انكار مي ترسم 
همه گويند اين جمعه بيا، اما درنگي كن !
از آن كه باز عاشورا شود تكرار مي ترسم

دلم مثل غروب جمعه ها دارد هوایت را
کجا واکرده ای این بار گیسوی رهایت را؟
کجا سر در گریبان بردی و یاد من افتادی
که پنهان کرده باشی گریه های های هایت را
خیابان «ولی عصر» بی شک جای خوبی نیست
که در بین صداها گم کنی بغض صدایت را
تو هم در این غریبستان وطن داری و می دانی
بریده روزگار بی تو صبر آشنایت را
نسیمی از نفس افتاده ام از نیل ردّم کن
رها کن در میان خدعه ماران عصایت را
نمی خواهم بجنگم در رکابت... مرگ می خواهم
به شمشیر لقا از پی بخشیدم عطایت را
فقط یک بار از چشمان اشک آلود من بگذر
که موجا موج هر پلکم ببوسد جای پایت را...
... گل امّید را در روز بی خورشید خیری نیست
شب است و می کشی روی سر دنیا عبایت را

فرض کن حضرت مهدی به تو ظاهر گردد
ظاهرت هست چنانی که خجالت نکشی؟
باطنت هست پسندیده صاحب نظری؟
خانه ات لایق او هست که مهمان گردد؟
لقمه ات در خور او هست که نزدش ببری؟
پول بی شبهه وناچیز ز همه دارائیت، داری آنقدر که یک هدیه برایش بخری؟
حاضری گوشی همراه تورا چک بکند با چنین شرط که در حافظه دستی نبری؟
واقفی بر عمل خویش تو بیش از دگران، میتوان خواند تورا شیعه اثنا عشری؟؟؟؟

همه هست آرزويم كه ببينم از تو رويي
چه زيان تو را كه من هم برسم به آرزويي؟!
به كسي جمال خود را ننموده‏يي و بينم
همه جا به هر زباني، بود از تو گفت و گويي!
غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم
تو بِبُر سر از تنِ من، بِبَر از ميانه، گويي!
به ره تو بس كه نالم، ز غم تو بس كه مويم
شده‏ام ز ناله، نالي، شده‏ام ز مويه، مويي
همه خوشدل اين كه مطرب بزند به تار، چنگي
من از آن خوشم كه چنگي بزنم به تار مويي!
چه شود كه راه يابد سوي آب، تشنه كامي؟
چه شود كه كام جويد ز لب تو، كامجويي؟
شود اين كه از ترحّم، دمي اي سحاب رحمت!
من خشك لب هم آخر ز تو تَر كنم گلويي؟!
بشكست اگر دل من، به فداي چشم مستت!
سر خُمّ مي سلامت، شكند اگر سبويي
همه موسم تفرّج، به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نه، بنشين كنار جويي!
نه به باغ ره دهندم، كه گلي به كام بويم
نه دماغ اين كه از گل شنوم به كام، بويي
ز چه شيخ پاكدامن، سوي مسجدم بخواند؟!
رخ شيخ و سجده‏گاهي، سر ما و خاك كويي
بنموده تيره روزم، ستم سياه چشمي
بنموده مو سپيدم، صنم سپيدرويي!
نظري به سويِ (رضوانيِ) دردمند مسكين
كه به جز درت، اميدش نبود به هيچ سويي‏

که بو صورتده نه عالم نئجه معنـاياراديب
بيربئله حسن خداداديله اي آيت حُــسن
کيم دييرحُسنده خالق سنه همتاياراديب
غبطه ايلرله وجاهتده گؤزللرسنه ، چـون
اولسالارقطره گوزللر ، سني دريا يـاراديب
وئرخبرپيک صبا يوسف مصـــري گله تا
گؤره نه جلوه نه فريوسف زهــرا ياراديب
حدّاعلاده دي حُسنون سنون اي حُسنه مَثَل
جلوةحُسننه خالق سني مَجــلا ياراديب
سن، او ، بيتُ الغزلِ شعرِ  وفاســن که سني
خالق شعرئوزونه دلکش وشيــوا ياراديب
هاني صهباي محبّت ، وئيره ساقيِّ وفـــــــا
گؤره دُرديلره ،نه دَرد، اوصـــهبايـاراديب
چوخالير عمر چوخالديقجا تمّنا دئيه ســـن
باشدا سوداي جـوانليق بوتمّنـــايـاراديب
چوخ دئديم گويلومه پروا ائله عاشيق ليقدان
دئـدي خـلاّق مگرعاشقه پروا يـــاراديب
دئديم افراط ائلمه عشقده رسواي اولاســـان
ياردان سويلدي عاشقلري رسوا يـاراديب
عشق اگـراولماسا آيا ندي معناي حــــيات؟
بشري عشقيلـه تــوأم حق يکتا ياراديب
عشق مولانـي خدايـا اليميـزدن آلــــــــما
دل احبّايه صفايِ غــــــــمِ مــولا ياراديب
دلده گرنور ولا اولماسا دل، يوخ ،گِلــــــدي
گـوهرجـانه بهـا نـور تــولّا يـــــــــاراديب
عاقل اولماق سنه ايش وئرمدي دنياده حزين                    
ئوزونه اهل جنون گؤر نجه دنيــــا يــاراديب

مهدي است آنکه نهضت قرآن بپا کند

مهدي است آنکه نيک و بد از هم جدا کند

مهدي است آنکه پرتو توحيد پاک را

در قلبهاي تيره و آلوده جا کند

مهدي است آنکه در شب ميلاد او خدا

او را به (مَرحبا لِکَ عِبدي) ندا کند

مهدي است آنکه حُسن دلاراي احمدي

از چهره مبارک خود رو نما کند

مهدي است آنکه پرچم اسلام راستين

بر قلعه هاي محکم دشمن بپا کند

مهدي است آنکه کاخ عظيم ستمگري

با يک نهيب خويش دچار فنا کند

مهدي است آنکه داد سراي نهائيش

بر پايه هاي عدل خدائي بنا کند

مهدي است آنکه کينه و بغض و نفاق را

تبديل بر محبُت و صلح و صفا کند

مهدي است آنکه چشمه فياض علم را

بر تشنگان دانش و عرفان عطا کند

مهدي است آنکه از نظري بر جمال او

هر دردمند غمزده کسب شفا کند

مهدي است آنکه مژده فجر طلوع خويش

از پايگاه کعبه بگوش آشنا کند

مهدي است آنکه دولت عدل جهانيش

حقّ عظيم عترت و قرآن ادا کند

مهدي است آنکه وقت نماز جماعتش

عيسي بصد نياز باو اقتدا کند

مهدي است آنکه تابش خورشيد طلعتش

قبر نهان فاطمه را برملا کند

برخيز و باز دامن لطفش (حسان) بگير

شايد که از کرم به تو هم اعتنا کند

اقا جون دیگه کی میایی ایا من درزمانی که تو بیایی من  هستم ؟

منتظران منتظرند

کی میایی ؟

میگن که هیچ کدوممون مسلمون واقعی نیستیم پس کی میایی کمکمون کنی

دلم گرفته ازاین دنیایی که پرازظلمه

همه علائم ظهورت هست پس چرا نمیایی ؟

کی میشه اون زمانی که صدایی ازمکه بیاد و همه بگن این امام زمان هست که ظهورکرده

تا اون ادمایی که بهت اعتقاد نداشتند به حرف مسلمونا پی ببرن

کی میایی ؟

کی میایی؟

آقا سلام گرچه بلند است جایتان

می خواهم از زمین بنویسم برایتان

یک نامه حاوی همه حرفهای راست

یک نامه از کسی که کمی عاشق شماست

یک نامه از بلندی انسان که پست شد

یک نامه از کسی که دچار شکست شد

این نامه مدح نیست فقط شرح ماتم است

یک ذره از هزار نوشتم اگر کم است

بعد از شما غبار به آیینه ها نشست

شیطان دوباره آمد و جای خدا نشست

پرپر شدند در دل طوفانی از بدی

گلهای رو سپید همیشه محمدی

آمد به شهر فاجعه، اسلام راحتی

انسان منهدم شده، قرآن زینتی

دنیای ما اگرچه گرفتار آمدست

اما هنوز تشنه نام محمد است

ازتو میگویم

امشب به سرم زد که ز دلدار بگویم

ز آن چهرة زیبا که سحر جلوه گر آمد

تا مصر وجود آمده از وادی کنعان

دل همچو زلیخا شده از ماه جمالش

با عمزة چشم سیه اش میکده آشفت

برگونة او محور عشق است مجسم

شرحی کنم از طاق دو ابروی کمانش

گر یار پسندد ز رخ یار بگویم

هر بار زبان بستم  و این بار بگویم

با اهل دل از یوسف بازار بگویم

سرمست ز هنگامة دیدار بگویم

از دیدة آن نرگس خمّار بگویم

از خال لب و آن همه اسرار بگویم

زآن زلف کمند و گل رخسار بگویم 

يارا ببين هجران ما، اين درد بي درمان ما، اين خار در چشمان ما،

وين ديده گريان ما، اين كوه غم بر جان ما، ديگر چه باشد آن ما،

اي غايب از چشمان ما

اي جلوه اي در طورما، اي نور اندر نور ما، نور دو چشم كور ما،

عيساي هر رنجور ما، در غربت و مستور ما، پر درد از هجران ما

اي غايب از چشمان ما

مستي عالم مست تو، هستي عالم هست تو، هست همه در دست تو،

دست همه پيوست تو، پيوسته جان پابست تو، گريان تو چشمان ما،

اي غايب از چشمان ما

موسي به قربان شما،‌ عيسي به فرمان شما، يعقوب گريان شما،

يوسف پريشان شما، جان علي جان شما، دستم به دامان شما،

اي غايب از چشمان ما

مولا! زمان شيداييت، جان جهان سوداييت، پيوسته دل ارزانيت،

مجنون تو صحراييت، عالم همه قربانيت، يك گوشه چشمي حاليا،

اي غايب از چشمان ما

يارا سلامت مي كنم، چشمم به راهت مي كنم، ديده سرايت مي كنم،

هر شب صدايت مي كنم، اين جان فدايت مي كنم، اي نازنين پنهان ما،

اي غايب از چشمان ما

من تشنه روي توام، آشفته موي توام، در حسرت كوي توام،

صد ليلي بوي توام، در بند ابروي توام، جانان! به سوي جان بيا,

اي غايب از چشمان ما

مستور چون زهراي ما، تنهاي چون مولاي ما، اسرار در سيناي ما،

وي هم نوا با ناي ما، وي اشك طوفان ساي ما، اي كوثر آدينه ها،

اي غايب از چشمان ما

دل ها همه پروانه ات، دل ها همه كاشانه ات، دل ها همه ديوانه ات،

در حسرت پيمانه ات، پوينده راه خانه ات، گر بگذري بر كوچه ها،

اي غايب از چشمان ما

مولا جوابم مي كني، در غم هلاكم مي كني؟ پر اضطرابم مي كني؟

يا خود خطابم مي كني؟ خود انتخابم مي كني؟ تا من بيايم جمعه ها،

اي غايب از چشمان ما

زلف تو و ابروي تو،‌ ماه تمام روي تو، وان حلقه هاي موي تو،

زيبا لب دلجوي تو، مينو شميم كوي تو، وصف بهشت جان ما،

اي غايب از چشمان ما

يارا به راهت مي شوم، جزو سپاهت مي شوم،

مست نگاهت مي شوم، همراز آهت مي شوم،
هم اشك چاهت مي شوم، گر بگذري بر ديده ها،

اي غايب از چشمان ما

يارا غبارت مي شوم، چون جان نثارت مي شوم،

در انتظارت مي شوم، دور مدارت مي شوم،

من بي قرارت مي شوم، جانم به قربان شما،

اي غايب از چشمان ما

اي همدم باد سحر، در آسمان ما قمر، صد يوسف اندر پشت سر

آيينه خير البشر، يعني امام منتظر، بركش نقاب از ره بيا،

اي غايب از چشمان ما

اي شه امانم مي دهي؟ خود را نشانم مي دهي؟ ملك جهانم مي دهي؟

سوز نهانم مي دهي؟ هم خود زبانم مي دهي؟ تا گويمت مدح و ثنا،

اي غايب از چشمان ما

جانا چراغ دل تويي، اين ديده را ساحل تويي، آواره را منزل تويي،

نور دل غافل تويي، جان مرا قابل تويي، بشنو سلام جان ما،

اي غايب از چشمان ما

هر دم شوي اندر نظر، از بهر تو در پشت در، آيند اصحاب سحر،

جوينده ره بي پا و سر، خواهي بيايي از سفر؟ زيبانگار قرن ها،

اي غايب از چشمان ما

هم جان تو و جانان تويي، امداد بي پايان تويي، شه بيت هر ديوان تويي،

محبوب هر دوران تويي، ارباب صد خاقان تويي، بنما كرم بر اين گدا،

اي غايب از چشمان ما

اي يوسف زهرا بيا، هم ناله با مولا بيا، آواز بعص آسا بيا،

اندر بقيع مأوا بيا،

شرب مدام ما بيا، غايب ز جهل بيا،

اي غايب از چشمان ما

اي ساربان جان بيا، اي همره قرآن بيا، اي رونق ايمان بيا،

آب كويرستان بيا، نور شب هجران بيا، وي لولو و مرجان بيا،

ما را ز کورش و کی و جم اعتبار نیست فخری به داریوش و به اسفندیار نیست مرده است دور رستم و سیروس و کیقباد ما را به جاهلیت آن دوره کار نیست در سایه محمد و آل محمدیم برتر از این برای بشر افتخار نیست ابنای دین و سوره توحید و کوثریم بر دل ز کفر و شرک و شرارت غبار نیست اسلام، اعتقاد و نظام و هویت است هر کس نداشت در دو جهان رستگار نیست اندر دژ ولایت و حصن امامتیم مانند این حصار به گیتی حصار نیست ما امت عدالت و صلح و اخوتیم در ما نفاق و شیطنتِ دیو سار نیست از جاهلیت مجوس نگیریم رسم و راه ما را به جز ولایت مهدی  شعار نیست اعلام «ان اکرمکم» باشد این پیام در کیش ما به رنگ و نژاد اعتبار نیست گر مدعی تلاش به توهین ما کند با او بگو که از تو جز این انتظار نیست تو باش و هفت خوان و خرافات و ترّهات راهی که می‌ روی ره پروردگار نیست زنده است دین احمد  و قرآن و اهل بیت اکمل از آن طریق سوی کردگار نیست یارب رسان امام زمان منجی جهان فرّخ، زمان او که در آن، کار عار نیست پر می‌ کند ز عدل به امر خدا زمین بهتر ز عصر دولت او روزگار نیست آئین دین مداری و تقوی شود رواج رسم فساد و شرب مدام و قمار نیست مؤمن عزیز گردد و کافر شود ذلیل مرد خدا به دوره او خوار و زار نیست

دلم شکستی و جانم هنوز چشم به راهت

شبی سیاهم و در آرزوی طلعت ماهت



در انتظار تو چشمم سپید گشت و غمی نیست

اگر قبول تو افتد فدای چشم سیاهت



ز گرد راه برون آ که پیر دست به دیوار

به اشک و آه یتیمان دویده بر سر راهت



بیا که این رمد چشم عاشقان تو ای ماه !

نمیرمد مگر از طوطیای گرد سپاهت



بیا که جز تو سزوار این کلاه و کمر نیست

تویی که سوده کمربند کهکشان به کلاهت



جمال چون تو به چشم و نگاه پاک توان دید

به روی چون منی الحق دریغ چشم و نگاهت



برو به کنج خراباتت ای ندیم گدایان

تو بختت آن نه که راهی بود به خلوت شاهت



در انتظار تو می میرم و در این دم آخر

دلم خوش است که دیدم به خواب گاه به گاهت



اگر به باغ تو گل بر دمید و من به دل خاک

اجازتی که سری بر کنم به جای گیاهت



تنور سینه ما را ای آسمان به حذر باش

که روی ماه سیه می کند به دوده آهت



کنون که می دمد از مغرب آفتاب نیابت

چه کوههای سلاطین که می شود پر کاهت



تویی که پشت و پناه جهادیان خدایی

که سرجهاد تویی و خداست پشت و پناهت



خدا وبال جوانی نهد به گردن پیری

تو شهریار خمیدی به زیر بار گناهت .

الا که راز خدایی، خدا کند که بیایی

تو نور غیب نمایی، خدا کند که بیایی

شب فراق تو جانا خدا کند به سرآید

سرآید و تو برآیی، خدا کند که بیایی

دمی که بی تو سر آید خدا کند که نیاید

الا که هستی مایی، خدا کند که بیایی

فسرده غنچه گلها فتاده عقده به دلها

تو دست عقده گشایی، خدا کند که بیایی

ز چهره پرده بر افکن به ظلم شعله در افکن

تو دست عدل خدایی، خدا کند که بیایی

نظام هر دو جهانی امام عصر و زمانی

یگانه راهنمایی، خدا کند که بیایی

تو مشعری عرفاتی، تو زمزمی تو فراتی

تو رمز آب بقایی، خدا کند که بیایی

دل مدینه شکسته حرم به راه نشسته

تو مروه ای تو صفایی، خدا کند که بیایی

به سینه ها تو سروری به دیده ها همه نوری

به دردها تو دوایی، خدا کند که بیایی

ترا به حضرت زهرا، بیا ز غیبت کبری

در جوار کوچه های انتظار دعايم کن، در تنگنای سرودن غزل هايم نمی دانم از چه غريبم که ديدگانم به غروب عشق می مانند و به فکر کدامين لاله هستم که اشک در خاکريز چشمانم موج می زند. نمی دانم در ساحل شب به جستجوی کدامين مهتابم و کرانه ی آسمان را به ديدار چه کسی نظاره گر شده ام!!! فقط می دانم که باران در کنج نگاه تو آمدنی است!!!

يوسف فاطمه! ای زمزمه واپسين حياتم، بدان که ابهام اشک من تنديس حضور توست و غروب شعرهايم در سرا پرده انتظار،عبور غريبانه تو را گريه می کند .......

گيرند همه روزه و من گيسويت

جويند همـه هلال و من ابرويت

از جـمله ايـن دوازده مـاه تــــمام

يک ماه مبارک است آن هم رويت

مـــي ايـــــــــد از دور ,مــردي ســــواره          بـــرمــركب عشـــق, چــــون ماهپــــاره 

والشمــس رويـش, واللــيــــل مـــويـش          گلـــها هــمه مســــت, از رنگ و بويـش

عـمــــامـــه بر سر, مثــل پيـمبـــــر (ص)          در بـازوانــش نـيروي حيــــــــــــــــدر(ع) 

ازپــاي تــاسـر در شـور و شيــــن است          بــرق نگـاهــش مثل حســــين(ع) است

مي ايــد از دور خوشــــبو تر از يـــــاس          در چشــــم وابرو مـانـند عبــــــاس (ع) 

القــصـه ايــن مــرد اميـد دلهاســـــــــت          خوشبو تر از ياس فرزند زهراست(س)

در شهر مدینه هم ، چشمی به تو دل بسته

عَجّل به تو دلتنگ است ، آن مادر دلخسته

در علقمه جانها ، دستان حق افتاده

بردار ز خاک غم ، آن بیرق افتاده

آقــــا بـــیــــا... آقــــا بـــیــــا...

ای مُحرم شش گوشه ، جان بر لب ما آمد

تا جد غریب تو ، در کرب و بلا آمد

ای مسیح آل الله ، ای منتقم گلها

دل ز گریه ات خون است ، در غروب عاشورا

آقــــا بـــیــــا... آقــــا بـــیــــا...

من تشنه خورشیدم ، در این شب بارانی

دلتنگ تو هستم من ، ای ماه جمارانی

ایام خوش آن روزی ، که سینه حسینی بود

شبهای دلم روشن ، با نور خمینی بود

آقــــا بـــیــــا... آقــــا بـــیــــا...

ما شمع ولایت را ، هستیم چو پروانه

در قافله عشقیم ، با رهبر فرزانه

صد شکر که شیعه سر ، در خط ولی دارد

ای عهد شکن کوفه ، این خطبه علی دارد